سفـــــر بهانـه بود

قــــــرار بود در مدینــــ ه نمــــــانی

قـــــــرار بود دیگر شبانـــ ه تشییــــــع نشود پیکــــــــــری

قــــــــرار بود دیگر زیر تابــوت این فاطمـــ ه کسی تنهـــــــــا نباشد

قــــــــرار بود زائـــــــــــر داشتــــه باشد این فاطمــــ ه

قـــــــــرار بود این فاطمــــ ه حــــــــرم داشته باشد ...

شهید تجلایی

گریه می کرد و زیر لب می ‏گفت
با لبی تشنه با دلی گریان
السلام علیک یا مظلوم
السلام علیک یا عطشان

آرزویم را شهادت می نویسم...

آرزویم را شهادت می نویسم تا نکند یک وقت آرزوهایی دراز مرا از آن سعادت ابدی حتی در آرزو کردن جدا کند ...
آرزویم را شهادت می نویسم تا نکند یک وقت در درس عاشورای استاد عشق حـسـیــن(ع) برایم جز شرمندگی چیزی نمانده باشد ...
آرزویم را شهادت می نویسم تا نکند یک وقت طعم شهد اهلی من العسل را در عالم آرزوها نچشیده باشم ...
اللّهم ارزقنا الشهادة ...

آقای من...

چفیه آقا...

چفیه تبرک آقا و تکه ای از سجاده آقا...

آقا من به فدای تو...

همه آرزویم اما...

حسین زمان

الماس اگر چه از همه جوهرها شفاف تر است ، سخت تر نیز هست.
ماندن در صف اصحاب عاشورایی امام عشق تنها با یقین مطلق ممکن است .

و ای دل!
تو را نیز از این سنت لایتغیر خلقت گریزی نیست

نپندار که تنها عاشوراییان را بدان بلا آزموده اند و لاغیر ،
صحرای بلا به وسعت همه ی تاریخ است.

...و حسین(ع) نبض همیشه تپنده ی هستی،،،

شانه هایم وام دارتوشدبرای "همیـــــــشه ..!

کربلا...

همان جایی که وقتی میرسی لباس از تن در نیاورده و گرد راه نریخته می ری زیارت، غسل هم نمی خواهد. هرچه خسته تر باشی و ژولیده تر به حال و هوای اینجا قریب تری! خسته و گرسنه و تشنه بار سفر را میگذاری و می روی به سمت حرم. اذن دخول هم ندارد این حرم. اذن دخولت ورودی کربلاست که اینجا همه اش حریم ماست.

" أ أدخل " ها را باید از سرزمین خودت بخوانی.

اجازه ها را باید از خانه ات، از خانه ی دلت بگیری؛ که از همان لحظه ی عزم ، زائر می شوی و کربلایی. اذن دخولت در کربلا می شود حرم عباس و به قول خودمون " مسئول دفتر امام حسین "!

الف.قاف